តំបន់​ការពារ​ធម្មជាតិ ៥ កន្លែង នៅ​ខេត្ត​មណ្ឌលគិរី មាន ៤ កន្លែង​ទទួល​បានការ​គាំទ្រ​ពី​អង្គការ​ដៃ​គូ

ក្នុង​ចំណោម​តំបន់​ការពារ​ធម្មជាតិ​ចំនួន ៥ កន្លែង ​ក្នុង​ខេត្ត​មណ្ឌលគិរី មាន​តំបន់​ការពារ​ធម្មជាតិ​ចំនួន ៤ កន្លែង ដែល​ទទួល​បាន​ការ​គាំទ្រ​ពី​អង្គការ​ជាដៃគូ ដើម្បី​ចូលរួម​ថែរក្សា​ការពារ​ធនធាន​ធម្មជាតិ និង​ជីវចម្រុះក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។

លោក ព្រំ វិបុល​រតនៈ ប្រធាន​ការិយាល័យ​ដែន​ជម្រក​សត្វព្រៃ​ភ្នំព្រិច​លំផាត់ ​នៅ​ខេត្ត​មណ្ឌលគិរី​បាន​គូស​បញ្ជាក់ នៅ​ខេត្ត​មណ្ឌលគិរី​មាន​តំបន់​ការពារ​ធម្មជាតិ​ចំនួន ៥ កន្លែង។ តំបន់​ការពារ​ធម្មជាតិ​ចំនួន ៥ មាន ៤ កន្លែង ទទួលបាន​ការគាំទ្រ​ពីអង្គការ​ជា​ដៃគូ។ ក្នុង​នោះ​​តំបន់​ការពារ​ធម្មជាតិ​កែវសីមា ទទួល​បាន​ការ​គាំទ្រ​ពី​អង្គការ​ WCS តំបន់​ការពារ​ធម្មជាតិ​ស្រែ​ពក និង​ភ្នំព្រេច ទទួល​បាន​ការ​គាំទ្រ​ពី​អង្គការ WWF តំបន់​ការពារ​ធម្មជាតិ​លំផាត់ ទទួល​បាន​ការ​គាំទ្រ​ពី​អង្គការ Natural Life  ខណៈ​តំបន់​ការពារ​ធម្មជាតិ​ភ្នំ​ណាមលៀរ​មិនទាន់​មាន​អង្គការ​ណា​ជួយ​គាំទ្រ​នៅ​ឡើយ​ទេ។

តំបន់​ការពារ​ធម្មជាតិ​នៅ​ក្នុង​ខេត្ត​មណ្ឌលគិរី​​គ្រប​ដណ្ដប់​លើ​ផ្ទៃដី​ទំហំ​ជាង ១ លាន ១ សែន​ហិកតា។ ខណៈ​មន្រ្តី​ឧទ្យានុរក្ស​បម្រើការងារ​មាន​ត្រឹម ៩៥ នាក់ មិន​សមាមាត្រ​វិសាលភាព​ផ្ទៃដី​ដ៏​ធំ ទើប​អាជ្ញាធរ​បាន​រៀបចំ​បង្កើត​ឲ្យ​មាន​សហគមន៍​ការពារ​ធនធាន​ធម្មជាតិ​នៅ​តំបន់​ដែល​ត្រូវ​ការពារ។

លោក ព្រំ វិបុល​រតនៈ​បាន​បញ្ជាក់​ថា បច្ចុប្បន្ន​នេះ​នៅ​ខេត្ត​មណ្ឌលគិរី មាន​សហគមន៍​ការពារ​​ធម្មជាតិ​ចំនួន ២៤ សហគមន៍ ក្នុង​នោះ​នៅ​កែវសីមា​មាន ៧ សហគមន៍ នៅ​ភ្នំ​ណាមលៀរ​មាន ១ សហគមន៍ នៅ​លំផាត់​មាន ១ សហគមន៍ នៅ​ស្រែ​ពក​មាន ៩ សហគមន៍ និង​នៅ​ភ្នំព្រេច​មាន ៦ សហគមន៍។

បើ​តាម​លោក ព្រំ វិបុល​រតនៈ តាម​រយៈ​ការ​ចូលរួម​ពី​សហគមន៍​ បាន​ដើរ​តួនាទី​យ៉ាង​សំខាន់​ដូចជា​របង​ដ៏​រឹងមាំ​ក្នុង​ការ​រួម​គ្នា​ចូលរួម​ថែរក្សានិង​​ការពារ​ជីវចម្រុះ និង​ធនធាន​ធម្មជាតិ​ប្រកប​ដោយ​និរន្តរភាព​សម្រាប់​ប្រទេស​កម្ពុជា។

បើតាមសៀវភៅ “កម្ពុជាមាតុភូមិខ្ញុំ” ដែលបោះពុម្ពដោយក្រសួងបរិស្ថាន បានឱ្យនិយមន័យថា តំបន់ការពារធម្មជាតិ សំដៅដល់តំបន់នៃដែនដីសម្បត្តិសាធារណៈរបស់រដ្ឋ។ សម្បត្តិសាធារណៈទាំងនោះរួមមាន ដែនដីគោក ឬ ដែនដីទឹក ឆ្នេរសមុទ្រ និងសមុទ្រ ស្ថិតនៅតំបន់ដែលទទួលស្គាល់ដោយបញ្ញត្តិនៃច្បាប់ ឬ តំបន់ដែលបង្កើតថ្មី ក្នុងដែនដីសមត្ថកិច្ចរបស់ក្រសួងបរិស្ថាន។ ក្នុងសៀវភៅនោះ ក៏បានបង្ហាញពីការចែកចេញតំបន់ការពារធម្មជាតិជា ៨ ប្រភេទ ដូចខាងក្រោម៖

១.តំបន់ឧទ្យានជាតិ
២.តំបន់ដែនជម្រកសត្វព្រៃ
៣.តំបន់ទេសភាព
៤.តំបន់ប្រើប្រាស់ច្រើនយ៉ាង
៥.តំបន់រ៉ាមសារ
៦.តំបន់ស្នូលនៃបឋនីយជីវមណ្ឌល
៧.តំបន់បេតិកភណ្ឌធម្មជាតិ
៨.តំបន់ឧទ្យានជាតិសមុទ្រ

តំបន់ការពារធម្មជាតិត្រូវបានកំណត់ព្រំដែនជា ៤ តំបន់ដូចខាងក្រោម៖

–តំបន់ស្នូល៖ តំបន់ដែលមានតម្លៃអភិរក្សខ្ពស់ និងមានអំបូរសត្វនិងរុក្ខជាតិងាយរងគ្រោះដោយការគំរាមកំហែង ក៏ដូចជាមានបរិស្ថានជីវៈចម្រុះងាយរងគ្រោះ។ ការចូលទៅកាន់តំបន់ស្នូលនេះ ត្រូវបានហាមឃាត់ និងមានការលើកលែងតែចំពោះមន្ត្រីរដ្ឋបាលអភិរក្សនិងការពារធម្មជាតិ និងអ្នកស្រាវជ្រាវតែប៉ុណ្ណោះ។មន្ត្រីរដ្ឋបាលទទួលបន្ទុកអភិរក្សនិងការពារធម្មជាតិ អាចផ្តល់សិទ្ធិចូលទៅកាន់តំបន់នេះដល់មន្ត្រី និងអ្នកស្រាវជ្រាវដោយមានការអនុញ្ញាតិពីក្រសួងបរិស្ថានជាមុន។មានករណីលើកលែងចំពោះមន្ត្រីទទួលបន្ទុកសន្តិសុខ និងការពារជាតិដែលមានសិទ្ធិអនុញ្ញាតក្នុងការចូលទៅកាន់តំបន់នេះ។ រាល់ការប្រើប្រាស់ធនធាតិធម្មជាតិក្នុងតំបន់ស្នូល ត្រូវបានហាមឃាត់ជាកំហិត។សកម្មភាពកសិកម្មត្រូវបានហាមឃាត់ផងដែរ។

–តំបន់អភិរក្ស៖ គឺជាតំបន់ដែលមានតម្លៃអភិរក្សខ្ពស់ រួមមានធនធានធម្មជាតិ ប្រព័ន្ធអេកូឡូស៊ី តំបន់ទីជម្រាលនិងតំបន់ទេសភាពធម្មជាតិដែលមានទីតាំងស្ថិតនៅក្បែរតំបន់ស្នូល។ ការចូលទៅកាន់តំបន់នេះ ត្រូវមានការអនុញ្ញាតពីរដ្ឋបាល​អភិរក្ស​និងការពារធម្មជាតិជាមុន។ សហគមន៍ខ្នាតតូច ដែលប្រើអនុផលព្រៃឈើ ដើម្បីទ្រទ្រង់ដល់ជីវភាពរបស់ប្រជាពលរដ្ឋមូលដា្ឋនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យចូលទៅកាន់តំបន់នេះក្រោមការត្រួតពិនិត្យយ៉ាងតឹងតែង និងក្រោមលក្ខខណ្ឌមិនបង្កផលប៉ះពាល់ធ្ងន់ធ្ងរទៅលើជីវៈចម្រុះនៅក្នុងតំបន់នោះ។ការចូលទៅកាន់តំបន់នេះទាមទារការអនុញ្ញាតពីរដ្ឋបាលអភិរក្សនិងការពារធម្មជាតិ និងមានករណីលើកលែងចំពោះមន្ត្រីទទួលបន្ទុកសន្តិសុខនិងការពារជាតិ។រាល់ការប្រើប្រាស់ធនធាតិធម្មជាតិក្នុងតំបន់ស្នូលត្រូវបានហាមឃាត់ជាកំហិត។សកម្មភាពកសិកម្មត្រូវបានហាមឃាត់ផងដែរ។

–តំបន់ប្រើប្រាស់ដោយចីរ​ភាព៖ ជាតំបន់ដែលមានតម្លៃសេដ្ឋកិច្ចខ្ពស់ ចំពោះការអភិវឌ្ឍ និងការគ្រប់គ្រងសេដ្ឋកិច្ចជាតិ និងការអភិរក្សតំបន់ការពារ។ដោយឡែកពីតំបន់ស្នូលនិងតំបន់អភិរក្ស តំបន់នេះអនុញ្ញាតឱ្យមានការសាងសង់ ក្រោមការកំហិតនិងការអនុញ្ញាតពីក្រសួងបរិស្ថាន។ រដ្ឋាភិបាលអាចនឹងអនុញ្ញាតឱ្យរដ្ឋបាលមូលដ្ឋានឬសហគមន៍ធ្វើការអផិវឌ្ឍនិងវិនិយោគនៅក្នុងតំបន់នេះដោយផ្អែកតាមលក្ខខណ្ឌកំណត់ដោយក្រសួងបរិស្ថាន។ ការប្រើប្រាស់ធនធានធម្មជាតិអាចត្រូវបានអនុញ្ញាតប្រសិនបើតំបន់នេះត្រូវបានប្រើប្រាស់ជាតំបន់ការពារសហគមន៍។ក្រសួងបរិស្ថានអាចបែងចែកផ្នែកមួយចំនួននៃតំបន់នេះទៅកាន់សហគមន៍ក្នុងនាមជាតំបន់ការពាររបស់សហគមន៍។

–តំបន់សហគមន៍​៖ ជាតំបន់បម្រុងក្នុងការអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ចសង្គមសម្រាប់សហគមន៍មូលដ្ឋាន និងសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិច។ តំបន់នេះរួមមានដីប្រជាពលរដ្ឋ វាលស្រែ វាលចំការនិងតំបន់សម្រាប់ធ្វើកសិកម្ម។ ប័ណ្ណកម្មសិទ្ធិដីទាមទារឱ្យមានការអនុញ្ញាតពីក្រសួងបរិស្ថាន។

ក្រៅពីតំបន់ការពារធម្មជាតិធំៗទាំង៨ ក៏មានរបៀងអភិរក្ស ៣ ដែរ គឺនៅភូមិភាគឦសាន និងឧត្តរ និងនៅជួរភ្នំក្រវាញ សរុបផ្ទៃដីចំនួន ១៤២.៧៩៤០ ហិកតា ហើយបើសរុបផ្ទៃដីទាំងអស់នៃតំបន់ការពារធម្មជាតិនៅកម្ពុជាគឺមាន ៧.៥១៥.៣៤២,២៧១ ហិកតា៕