មនុស្សសម័យនេះច្រើនសម្ពាធចិត្ត ព្រោះសួរសំណួរមិនល្អដល់ជីវិត

ពេលជួបបញ្ហាអ្នកមានផ្លូវចិត្តទន់ខ្សោយរមែងបាក់ស្រុតរហ័សជាងអ្នកមានផ្លូវចិត្តរឹងមាំ អ្នកខ្លះចេះកែខៃបញ្ហា ការបន្ទោសបង្អាប់ មើលងាយមកជារឿងកំប្លែង ជំនួសឲ្យការគិតស្មុគស្មាញក្នុងជីវិតពេក។ ចំណែកអ្នកផ្សេងទៀត ច្រើនតែបង្អាប់ខ្លួនឯងពន់ពេក ពេលជួបរឿងស្មុគក្នុងជីវិតបែរជាគិតថា ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​រឿង​នេះ​កើត​ឡើង​ចំពោះ​ខ្ញុំ? ចុះអ្នកផ្សេងទៀតម៉េចមិនជួបដូចខ្ញុំផង។​ យ៉ាងណាក៏ដោយ ជំនួស​ឲ្យការ​គិត​មិនល្អ ចូរគិតថា តើ​មេរៀន​នេះ​បង្រៀន​អ្វី​ឲ្យខ្ញុំខ្លះ?

ហេតុអ្វីបានជារឿងនេះកើតឡើងចំពោះខ្ញុំ?

នេះ​ប្រហែល​ជា​សំណួរ​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​មនុស្សសម័យបច្ចុប្បន្នដែលមានបន្ទុកច្រើនក្នុងជិវិត ច្រើនឈឺចាប់​បំផុត​ក្នុង​ជីវិត​ពេល​ជួប​នឹង​ការ​លំបាក។ មនុស្សជាច្រើន សូម្បីតែនៅពេលពួកគេឈានដល់វ័យកណ្តាលក៏ដោយ តែងតែចោទសួរខ្លួនឯងថា ហេតុអ្វីបានជារឿងអាក្រក់កើតឡើងចំពោះពួកគេ នៅពេលដែលពួកគេស្មោះត្រង់ និងលះបង់យ៉ាងខ្លាំងក្នុងជីវិតតូចមួយនេះ។

ពួកគេស្រលាញ់ដោយអស់ពីចិត្ត ដោយមិនគិតពីការស្ដាយក្រោយ។ ក្នុង​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ គេ​សុខ​ចិត្ត​លះបង់​គ្រប់​យ៉ាង គ្រប់​តំណក់​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​តែង​លម្អ​ដោយ​ក្តី​សង្ឃឹម និង​ក្តី​រំពឹង។

នៅកន្លែងធ្វើការ ពួកគេជាមនុស្សសាមញ្ញ តែមិនតិចទេជាអ្នកចម្បាំងក្លាហាន មិនស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការប្រឈមមុខនឹងការលំបាក ខិតខំប្រឹងប្រែងឥតឈប់ឈរ ហើយតែងតែមានឆន្ទៈជួយសហការីដែលត្រូវការជំនួយជាដើម។

ក្នុង​មិត្តភាព ពួកគេ​គឺជា​កម្លាំង​ដ៏​រឹងមាំ ជា​ស្មា​នៃ​ការ​ទុក​ចិត្ត​សម្រាប់ភាព​ឯកោ និង​បាត់បង់។ ពួកគេមិនបដិសេធការអញ្ជើញណាមួយឡើយ តែងតែបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ ចែករំលែកភាពរីករាយ និងទុក្ខព្រួយក្នុងជីវិត។ ប៉ុន្តែជីវិតមិនតែងតែល្អឥតខ្ចោះដូចអ្វីដែលពួកគេផ្តល់ឲ្យនោះទេ។ មានពេលខ្លះដែលពួកគេត្រូវទទួលការក្បត់ដ៏ជូរចត់ពីមនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់បំផុត។ ពួកគេត្រូវប្រឈមមុខនឹងភ្នែកច្រណែន និងការឈ្នានីសពីអ្នកដែលធ្លាប់គាំទ្រ ហើយសូម្បីតែមិត្ដជិតស្និទ្ធក៏មានពេលក្បត់ដែរ ធ្វើឲ្យគេមិនអាចជួយខ្លួនឯងបានតែលាន់មាត់ថា «​ហេតុអ្វីជីវិតអយុត្តិធម៌សម្រាប់ពួកគេម្ល៉េះ?»

ការពិតដ៏ឃោរឃៅនោះ​ ធ្វើឲ្យគេធ្លាក់ចូលទៅក្នុងវដ្តដ៏កាចសាហាវនៃការសង្ស័យ និងការមិនគោរពខ្លួនឯង ឬវង្វេងស្មារតី។ ដូច​នេះ​ដែរ ពួក​គេ​ធ្លាក់​ចូល​ក្នុង​វដ្ត​នៃ​ការ​ធ្វើ​ទារុណកម្ម ការ​សោកស្ដាយ និង​សូម្បី​តែ​ការ​ស្អប់ ហើយបន្ទាប់មក ជីវិតរបស់ពួកគេត្រូវបានបំផ្លាញបន្តិចម្ដងៗ។

ម្យ៉ាងវិញទៀត ប្រសិនបើនៅពេលដែលមានបញ្ហាកើតឡើង ពួកគេផ្លាស់ប្តូរសំណួរផ្សេង ដូចជាការរៀនទទួលយក និងបណ្តោយខ្លួន ដើម្បីបន្តនៅលើផ្លូវរបស់ពួកគេ នោះជីវិតរបស់ពួកគេនឹងខុសគ្នាខ្លាំង។

តើមេរៀននេះបង្រៀនខ្ញុំអ្វី?

ក្នុង​ជីវិត​ដែល​ពោរពេញ​ទៅ​ដោយ​ការ​ឡើង​ចុះ ច្រើន​ដង​ដែល​យើង​ជួប​នឹង​ឧបសគ្គ និង​ការ​លំបាក​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យដួងចិត្តយើង​មាន​អារម្មណ៍​ជាប់គាំង ហើយ​ពេល​ខ្លះ​អស់​សង្ឃឹម។ ក្នុង​គ្រា​បែបនេះ មាន​សំណួរ​មួយ​ដែល​តែងតែ​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​ថា​ ហេតុ​អ្វី​បានជា​រឿង​នេះ​កើតឡើង​ចំពោះ​ខ្ញុំ​? សំណួរនោះប្រៀបដូចជារង្វង់ដ៏កាចសាហាវមួយ ដែលធ្វើឲ្យយើងខ្វាយខ្វល់ក្នុងការស្វែងរកដំណោះស្រាយចំពោះភាពអយុត្តិធម៌ដែលជីវិតហាក់ដូចជាបានរៀបចំ ជំនួសឲ្យការស្វែងរកវិធីដើម្បីយកឈ្នះវា ហើយបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។

ប៉ុន្តែ​ប្រសិនបើ​យើង​ឈប់​មួយ​ភ្លែត រួចដកដង្ហើម​វែងៗ ហើយ​ប្តូរ​របៀប​សួរ​សំណួរ អ្វីៗ​អាច​នឹង​ខុស​គ្នា​ដាច់ស្រលះមិនខាន។ «​តើមេរៀននេះបង្រៀនខ្ញុំអ្វី?» សំណួរដ៏សាមញ្ញមួយ ប៉ុន្តែមានថាមពលវេទមន្ត ដើម្បីបើកផ្លូវចេញពីសេចក្ដីស្លាប់។ សំណួរនេះមិនត្រឹមតែជួយយើងឲ្យមើលបញ្ហាពីទស្សនៈវិជ្ជមានប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងលើកទឹកចិត្តឲ្យយើងក្លាយជាអ្នកសិក្សា អ្នករុករក និងចុងក្រោយជាអ្នកឈ្នះនៅពេលប្រឈមមុខនឹងភាពលំបាក។

នៅពេលយើងចាប់ផ្តើមស្វែងរកមេរៀនពីបទពិសោធន៍ដ៏ឈឺចាប់ យើងលែងជាជនរងគ្រោះនៃកាលៈទេសៈរបស់យើងទៀតហើយ។ យើង​ក្លាយ​ជា​ចៅហ្វាយនាយ និង​ជា​អ្នក​គ្រប់​គ្រង​ជីវិត​របស់​យើង លែង​ទុក​ឲ្យ​ជោគ​វាសនា ឬ​សំណាង​អាក្រក់​មក​ជា​ជីវិត​យើង​ទៀត​ហើយ។ មេរៀន​ដែល​យើង​រៀន​ពី​ព្រឹត្តិការណ៍​នីមួយៗ មិន​ថា​សប្បាយ ឬ​សោកសៅ​នោះ​ទេ គឺ​ជា​ឥដ្ឋ​ដ៏​មាន​តម្លៃ​ដែលអាច​កសាង​យើង​ជា​នរណា​ក្នុង​ថ្ងៃ​នេះ និង​ថ្ងៃ​ស្អែក។

សូមចាំថា គ្មានផ្កាណាអាចរីកស្គុះស្គាយ ដោយមិនរងទុក្ខនៅក្រោមដីត្រជាក់នោះទេ។ ដូចគ្នាដែរ គ្មានជោគជ័យណាអាចសម្រេចបាន បើគ្មានការបរាជ័យ គ្មានកម្លាំងឯណាអាចអភិវឌ្ឍបាន បើគ្មានការអនុវត្ត ហើយគ្មានប្រាជ្ញាណាមួយអាចសម្រេចបានឡើយ បើគ្មានការយល់ច្បាស់ពីជីវិត។ តាមរយៈការជំនួសភាពអវិជ្ជមានជាមួយនឹងសំណួរស្ថាបនា យើងមិនត្រឹមតែរៀនពីរបៀបប្រឈមមុខ និងជំនះការលំបាកប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងបង្វែរការលំបាកទាំងនោះទៅជាគន្លឹះដើម្បីឈានទៅមុខបន្ថែមទៀត និងខ្ពស់ជាងនេះនៅក្នុងដំណើរអភិវឌ្ឍន៍របស់យើង។ ជីវិត​គឺ​វែង​ណាស់​ប្រសិន​បើ​អ្នក​ពង្រីក​តាម​បន្ទាត់​ពេលវេលា។ អ្នក​នឹង​ឃើញ​ថា​ការ​ខូច​ខាត​ដែល​អ្នក​ទទួល​បាន​ពេល​នេះ​គឺ​ជា​បទ​ពិសោធន៍​មួយ​ការ​ត្រៀម​ខ្លួន​សម្រាប់​ការ​ឆ្លង​កាត់​កម្រិត​ និង​ការ​ប្រយុទ្ធ​ប្រឆាំង​នឹង​បញ្ហា​ប្រឈម​នានា​នៅ​ពេល​អនាគត៕

អត្ថបទ៖ សាង ស្រីល័ក្ខ

ចុចអាន៖«ច្បាប់សត្វចាប» ឪពុកម្ដាយគ្រប់រូបគួរប្រើសម្រាប់បង្រៀនកូនៗ