យុវជនម្នាក់ស្ម័គ្រចិត្តបើកបង្រៀនក្មេងក្រីក្រមិនយកប្រាក់

យុវជន សាន ដារ៉ាវីត ជាយុវជនស្ម័គ្រចិត្តកាយសំរាម​បឹងត្របែក មានគំនិតបង្កើតការបង្រៀនឥតគិតថ្លៃដល់ក្មេងក្រីក្រចំណាកស្រុកមកភ្នំពេញ ដើម្បីឱ្យពួកគេមានឱកាសបានសិក្សារៀនសូត្រខ្លះ ព្រមទាំងផ្តល់ជាអាហារ និងសម្ភារ:មួយចំនួនផ្គត់ផ្គង់ដល់ពួកគេ។

លោក សាន ដារ៉ាវីត បានឱ្យ “កម្ពុជាថ្មី” ដឹងថា ដើមឡើយ លោកបានជួបនិយាយជាមួយម្តាយឪពុករបស់ក្មេងៗដែលធ្វើការសំណង់នៅជិតផ្ទះរបស់លោក ហើយពួកគេបានចំណាកស្រុកពីខេត្ត ដើម្បីមកធ្វើការនៅភ្នំពេញ សុំដីគេរស់នៅ គ្មានផ្ទះត្រឹមត្រូវឡើយ។ តាមលោកទទួលបាន កូនៗដែលមកជាមួយនឹងម្តាយឪពុកខ្លួនធ្វើសំណង់នៅភ្នំពេញ មិនមានឱកាសបានរៀនសូត្រនោះទេ ព្រោះពួកគេមិនមានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់។ ដោយមិនចង់ឱ្យកូនៗពួកគេមានវាសនាដូចពួកគាត់ បុរសម្នាក់នេះក៏ចាប់ផ្តើមបង្កើតគំនិតបង្រៀននេះឡើងមក។

លោក បង្កើតការបង្រៀនឥតគិតថ្លៃដល់ក្មេងៗ ៦-៧នាក់ ជាកូនកម្មករនៅជិតផ្ទះរបស់លោក ហើយក្មេងគ្រប់អាយុរៀន ចាប់ពីអាយុចាប់ពី៦ឆ្នាំឡើងមាន៤នាក់ គឺលោកបានប្រមូលពួកគេឱ្យចូលរៀនប្រហែលជា២ខែមុន។ នៅពេលចាប់ផ្តើម គឺលោកបង្រៀនដោយខ្លួនឯង មានថ្នាក់ភាសាខ្មែរ និងភាសាអង់គ្លេសកម្រិតដំបូង។ ដោយមមាញឹកនឹងការងារផ្ទាល់ខ្លួនផង បង្រៀនផង ធ្វើឱ្យលោកហត់នឿយខ្លាំង ក៏សម្រេចចិត្តស្វែងរកគ្រូបង្រៀនស្ម័គ្រចិត្តម្នាក់មកបង្រៀន និងជួយប្តូរវេនគ្នា។

សម្រាប់លោក កំឡុងពេលបង្រៀនក៏ជួបនឹងឧបសគ្គមួយចំនួនដែរ ដោយសារតែពួកគេជាក្មេងដែលមិនទទួលបានការអប់រំល្អ ដូច្នេះ សណ្តាប់ធ្នាប់ និងរបៀបរៀបរយក៏មិនសូវល្អប៉ុន្មានដែរ។ ទោះបីជាយ៉ាងនេះក្តី លោកនៅតែខិតខំបង្រៀន ទូន្មានពួកគេដដែរ។

ចំពោះសម្ភារ:សិក្សាវិញ មានដូចជាកៅអី តុ កាតាប សៀវភៅអាន និងសរសេរ ប៊ិច ខ្មៅដៃ គឺបានមកពីថវិកាផ្ទាល់ខ្លួនលោកខ្លះ និងរៃអង្គាសពីសប្បុរជនមួយចំនួនខ្លះ។ អ្វីដែលពិសេសនោះ ប្រសិនជាពួកគេ មករៀនទៀងទាត់ រយៈពេល១ខែ ទៅ៣ខែ លោកនឹងផ្តល់កង់ឱ្យពួកគេម្នាក់មួយ ដើម្បីជាការលើកទឹកចិត្ត។

លោក សាន ដារ៉ាវីត បានបញ្ជាក់ថា ទៅថ្ងៃអនាគត លោកចង់ឱ្យគម្រោងមួយនេះរីកធំជាងនេះ ព្រោះមានក្មេងជាច្រើនដែលមិនបានចូលសាលារៀន ហើយពួកគេមកតាមឪពុកម្តាយនៅភ្នំពេញ។ ទន្ទឹមនេះ លោកក៏មានបំណងរៃអង្គាសប្រាក់ឱ្យបានច្រើនបន្ថែមទៀត ដើម្បីអាចជួយដល់កុមារក្រីក្របាន និងអាចមានលទ្ធភាពជួយដល់គ្រូបង្រៀនស្ម័គ្រចិត្តផងដែរ។

លោករំពឹងថា បន្ទាប់ពីពួកគេបានសិក្សា អាចធ្វើឱ្យពួកគេមានចិត្តស្រឡាញ់ការសិក្សា និងផ្តល់ចំណេះដឹងដល់ពួកគេ អាចជួយឱ្យគេមានមុខរបរសម្រាប់ខ្លួនទៅថ្ងៃអនាគត និងជាទំពាំងស្នងឫស្សីដែលសង្គមជាតិ៕

ដោយ៖ អុន​ ស្រីមាន